סטֶלָה מַארִיס, או כוכב הים, היא מרפסת-האלוהים המשקיפה על יונה השוחה במים, ואותה אנו מכנים חיפא. שם נמצא התֵּל שמוביל אל מעשה הנס של הנביא אליאס, הוא אליהו הנביא שעלה בסערה השמימה. על מרפסת זו גילה אדם דַנּוּן, גיבור הסיפור ומספרו, את פניו המרובים. שם התפייס עם שמותיו ושם רקם את סיפורו. שם הוא טעם את טעמה של הנשיקה הראשונה ושם התוודע לתענוגות האהבה וכאביה. שם הוא נשבע אמונים לנערה אשר אהב ושם למד את האלפבית של הבגידה- כדי למחות את פצעי ליבו בפצעים חדשים.
כאשר נזכר אדם באותה מרפסת-האלוהים וניסה לתאר את המראה בדיו של מלים, ראה בסערת הזיכרון את חיפא פורשת את אֶבְרוֹתֶיהָ ושוקעת מרכס הכרמל אל תוך המים, כאילו הפך הים למיכל שלה. היא צפה וטובלת במים, והופכת למקלט עבור נער צעיר שאין בידו מפלט לבד מן התחושה שחייו הם צל של חיי אדם, שבעצמם לא היו יותר מאשר צל של סיפור ללא מספר.
עכשיו סחפה אותו הנוסטלגיה אל סטלה מאריס, המקום בו היה נוהג לשבת לבד בתחושה שהוא נעדר ונסתר. בגעגוע לזמן שחלף הוא פנה לגוף שלישי נסתר על מנת שיספר את סיפור היעדרותו.
אדם השני נולד על אותה מרפסת שטוחה בחותם-הכרמל, במקום שבו היתלה ההיסטוריה בתולדות המקום. שם היה הים ממלא את בדידותו והיעדרותו, שם היה רוחץ עיניו באופק השוקע ושם היה טובע בשתיקת הרוח, אשר פיזרה על פניו את טעם המלח של הים.
ستيلّا مارس، أو نجمة البحر، هي شرفة الله المُطلّة على الحمامة التي تسبح في الماء، ونسمّيها حيفا.
على هذه الشرفة، حيث تأخذنا تلّة النبي الياس إلى الأعجوبة، اكتشف بطل هذه الحكاية وراويها آدم دنّون، وجوهه المتعددة، وتصالح مع أسمائه، ونسج حكايته. هنا ذاق طعم القبلة الأولى، وهنا تعرّف إلى متع الحب وآلامه. هنا أقسم على الإخلاص للفتاة التي أحب، وهنا تعلّم أبجدية الخيانة كي يمحو جروح قلبه بجروح جديدة.
حين تعصف به ذاكرة شرفة الله، وهو يحاول أن يرسم صورته بحبر الكلمات، يرى حيفا وهي تسقط في البحر من شاهق الكرمل، وتمدّ جناحَيها كأن الماء صار فضاءها الرحب. تغطس في الماء وتطفو، وتصير ملاذاً لشاب صغير لا ملاذ له سوى شعوره بأن ما يعيشه ليس سوى ظلال لحياة إنسان ما كان إلّا ظلاً لحكاية لا مؤلّف لها.
الآن يأخذه حنين جارف إلى ستيلا مارس حيث كان يجلس وحيداً، ويشعر بأنه غائب ولامرئي، يتوق إلى زمن الغياب، فيلجأ إلى ضمير الغائب كي يكتب غيابه.
هنا، في جبل الكرمل، حيث عبث التاريخ بتواريخ المكان، وُلد آدم الثاني على شرفة منبسطة في الكرمل. كان يملأ وحدته وغربته بالبحر. يغسل عينيه بغروب الأفق، ويغرق في صمت الهواء البحري الذي ينشر على وجهه طعم الملح.