שיר נזירות המזרח

שיר נזירות המזרח | قصيدة راهبات الشرق

רודיינה מוצטפא אל-פילאלי (לוב) | ردينة مصطفى الفيلالي 

أحيا حياةَ الرهبانِ | אני חיה חיי נְזִירוּת,

فلا أسمعُ همسَ حبيب ٍ ولا أفتحُ أحضانِ | לא שומעת לחישת אהוב, ולא פושטת את זרועותיי (פותחת את חיקי).

حياتي حياةُ فأر ٍ دام عَيْشُهُ بين الجُدرانِ | חיי הם חיי עכבר , שחי תמיד בין הקירות,

يأكلُ الجُبن في العَتَمَةِ | אוכל את הגבינה במחשכים

ويعودُ في صمت ٍ خلفَ الحيطانِ | וחוזר בדממה ,אל מאחורי הקירות.

سُنونٌ مَضَت وأنا أنتظرُ فك قيدي | שנים חולפות ואני מצפה לשבור כבליי (אזיקים),

تحطيم َ القُضبانِ | לרסק את הסורגים,

لكني أَخشى ظِلي ,مرآتي ,عِقَابَ العِصيانِ | אך אני חוששת מהצל שלי , הראי שלי, מעונש המרי.

راهبة ٌ أنا رَغْمَ أَنى لا أعرفُ نُسْكَ الرهبانِ | אני נזירה למרות שאני לא מכירה את טקסי הנְזִירוּת,

لكن فتيات ِ الشرْق ِ راهباتٌ | אך בנות המזרח נזירות

بأمر ِ العشيرة ِ وحكم ِ الإخوانِ | בצו המשפחה ודבר האחים.

أُغلِقَتْ نوافذي خوفا ً من عيون ِ الناس ِ أنْ تراني | נסגרו חלונותי מפחד שיראו אותי עיני האנשים.

بابُ غرفتي مغلق ٌ لا يُفتحُ إلا بأمر ِ سجاني | דלת חדרי סגורה ולא תיפתח אלא ברשות סוהריי.

متهمة ٌ أنا بتهمة ِ الأنوثة ِ في قانون ِ قَحْطانِ | אני נאשמת באשמת "הנשיות " בחוק היבש

وهل خُلِقَ عُصفورٌ ليحيا خَلفَ القضبانِ | האם נבראה הציפור כדי לחיות מאחורי הסורגים?

هكذا الشرقُ لا يفرق بين الملائكة ِ والشيطانِ | כך המזרח לא מבחין בין המלאכים לשטן,

يعذبُ النسْوَةَ بالسجْن ِ وصهيل ِ الحصانِ | מייסר את הנשיות בכלא וצהלות הסוסים,

منذ ولادتي وأنا أشعر ُ بالذل ِ والهَوانِ | מאז לידתי אני חשה בבוז והשפלה.

فقد ماتت أمي عندما عَرَفَتْ أنى لست | אימי ממש "מתה" כשידעה שאני לא

من جنس ِ الصبيانِ | ממין הבנים.

في هذا الجُحْر ِ نُفِيْتُ وفيه تم نِسْيَاني | לחור הזה הוגלתי ובו שכחו אותי

الستُ بشراً أم إِن البشَر فقط من الفِتيانِ | אני לא "בן אדם" הרי "בני אדם" הם רק הבנים.

جائعة ٌ أنا إلى الحْب وللحنانِ | אני רעבה לאהבה וחמלה

فقط سئمت ُ كؤوسَ العلقم ِ والحرمانِ | קצתי ממש בכוס התרעלה המר והנידוי.

إخال ُ نفسي دوماً عروسا ً جميلةً بين الفرسانِ | אני תמיד מדמיינת את עצמי ככלה יפה בין "האלופים".

أحلُمُ بيوم ٍ أخرُج فيه من الجُحر ِ بعيداً عن الفِئرانِ | אני חולמת על היום בו אצא מהחור , רחוק מהעכברים.

بعيدة ٌ أنا بُعْدَ اللؤلؤة ِ في جوف ِ الخُلجانِ | אני רחוקה כמרחק הפנינה במעמקי המפרצים,

لا أرى أحداً ولا أحدٌ يراني | איני רואה איש , ואיש לא רואה אותי.

أتخبطُ في أحلامي كما يتخبطُ | אני מתייסרת בחלומותי כפי שמתייסר

صاحبُ الكأس ِ السكرانِ | השיכור בשיכרותו,

وفي آخر ِ الحُلْم ِ أتذكرُ أني | ובסוף החלום אני נזכרת שאני

أنغمسُ في الهذيانِ | שוקעת בהזיות.

أي حياة تلك التي أَحياها والجندُ في كل الأركانِ | איזה חיים אלה שאני חייה אותם "והשוטרים" בכול מקום,

حتى أصبحت ُ أتكلم كالبُكْمِ أُبصِرُ كالعُميان | אפילו התחלתי לדבר כאילם ורואה כעיוור.